anaokuluna gitmeyen nesil

şu an ki çocuklar robot gibi büyüyor. daha bebeklikten itibaren ellerinde akıllı telefonlar, tabletler, televizyon karşısında gün boyu oturmalar. ee eskisi gibi sokak kültürü de kalmadı. en azından büyük şehirlerin çoğunda bu böyle. ee sokak kültürü de olmayınca çocukları evden dışarı çıkarıp zihinlerinin gelişmesini sağlamak amacıyla günümüz çocuklarının çoğu ana okuluna gönderiliyor. bizim zamanımızda ana okuluna gitmek bir lükstü. şimdi öyle değil. ana okuluna gidenlerin bir havası olurdu önceden. mna koduklarım sanki neyin havasıysa gidenler de hep daha gerizekalı tiplerdi. ana okulu illa ki çocuk beyninin gelişimi açısından etkilidir ama sokaklar ve dışarı çocuğu daha özgür kılar. hayal gücünü ve ufkunu daha da genişletir. (bkz: ana okuluna gitmeyen adam gibi adam nesil)

ana okuluna gideceğim yaşta ilkokula gönderdiler. ee haliyle de bir şey öğrenemeyip iki sene birinci sınıf okudum. sınıf arkadaşlarım hep anaokuluna gitmişti ve ben üzülüyodum. sonradan anladım ki pek de önemli bir şey değilmiş. sonuçta ben de bir sene fazla okumuştun. (bkz: birinci sınıfı iki kere okuyan adam gibi adam)

oyuncak askerlerle dünya savaşını yaşayamamış nesildir.

gitmedim ama şimdi anasınıfı öğretmenliği okuyorum ironi..

kuzenimi yollamışlardı ben gidememiştim maddi durumlardan dolayı şimdi o aq malı okumadı ama ben üniversiteye gidiyorum sürünsün pezevenk

hepsi abimin suçu , yazdirmislar bunu anaokuluna annem götürüp birakirmis abimde kaçip eve gelirmis .sonunda bikip kaydi aldirmislar . artik bende de ayni olur diye düsündùler heralde beni göndermediler

iyi ki de gitmemisim.zaten sonrasinda universite de dahil olmak uzere 16 sene okul okumusum.hayatimin yarisi bu sekilde gecmis yani.birakiniz bari 6 yasina kadar cocuk cocuklugunu yasasin.gerci anne baba calisiyosa biyerde mecbur kalabilirler.ben yine de cocugum oldugunda babanesine ev bakiciligini kitleyip anaokuluna gondermeyi dusunmuyorum :)

asıl karlı taraf biziz olum. bi sene fazladan okumadık. onlar ana sınıfında cebelleşirken biz dışarda oyun oynadık. kajskajjsksa

o zamanlar hala tuvalete tek başıma gidemediğim ve hala biberonla günde 8 defa süt içtiğim için annem göndermemişti. ama mahalledeki arkadaşlarımin hepsi gidiyor. bende bunlar gelene kadar kendimden küçülerle oynardım. onlar gelince de onlarla oynardım. hayır yani gitmedim de ne oldu gidenlerin çoğu lise bile okumadi.

o zaman okul hem bize uzak olduğu için hemde maddi durumumuz olmadığı için bizimkiler gonderememislerdi ilkokuldayken hep pencereden bakardım ana sinifindakilere hep içimde kalmıştır gidememek

almadılar ya çok küçükmüşüm ezilirmişim

biri de benimdir sanırım. zamanında millet hem kreş hem anaokulu okurken ben 1 aylık bir noluyor ne dönüyor maksatlı girmişim sonra annem oradan alıp direk okula vermiş. evde abime ben çok zekiyim anaokuluna bile gerek duymadım, sen süründün oralarda diye dalga geçtiğim günler de olmuştur. (bkz: kendimi övmek için bahane ararken ben)

bi eksikligini hissetmedim. allah bir yerden alir bir yerden verir yani

hic kep atmamıstır simdi ana sınıfından cıkıp kep atıyolar ilkokuldan mezun olup atıyolar o ise üniden mezun olmayı bekleyendir

oyuncakları paylaşmanın birlikte oyun oynamanın verdiği hazzı tatmamıştır. sevilmeyen arkadaşla oyun oynamamak için kaçmaya çalışmamıştır. ve vurdulu kırdılı oyunlarda sevmediği insanları seçme hakkı tanınmamıştır. ellerinde telefon akşama kadar evdedirler sokak nedir bilmezler.

ana okuluna gitmedim ama ana okulu ogretmeniyim.

pek bir şey kaybettiğimi düşünmüyorum açıkçası

anaokulu mu? pff, ezikler için.

gittim , hepsi pekiyi . bi tek uyku kötü . küçük bi ev vardı oynamak için orda hep uyurdum .

gittiydim ben de. güzel yerdi ya, bazen yemekleri beğenmezdim (kötü oldukları için değil, aşırı seçici davrandığım için) ve uyku kısmını saçma bulurdum. abi benim uykum gelmedi ki? niye uyuyayım? hayatımın (ne kadar sürüyordu tam hatırlayamadım) belki 1 saatini neden çalıyorsunuz benden? zıplayayım, koşayım, oyuncanklarla (küçükken oyuncağa "oyuncank" derdim) oynayayım. bok mu var uyuyoruz amk? unutamadığım birkaç olay var. bir tanesi de salak arkadaşımın kendisini resmen tekmelememi istemesidir. mevzu daha sonra benim kıçımda patlamıştı. kağıtlara bir şeyler yapıyorduk (sim falan şaapıyosun, pamuk yapıştırıyorsun bulut niyetine, çiziyorsun falan filan) o sırada ben de bacaklarımı sallıyordum ileri geri. yanımdaki gerzomat (bahsettiğim arkadaş) "aaa aklıma bişi geldi sen öyle bacaklarını sallamaya devam et" dedi. ben de içimden "napıyo bu amk salağı" dercesine baktım, bişi demeyip işime devam ettim. bu amk salağı masanın altına girip karşı tarafa (solumdaydı, sağıma geçecek aklı sıra) geçmeye çalıştı. ben de bacaklarımı sallarken ayağım bu denyonun suratına gelmiş (onu mu kontrol edecem amk iş yapıyoruz masada iş!) birden masanın altından cıyaklamalar geldi. hoca tabi beni suçlu buldu, accuk kızdı, daha da küçük veletlerin yanına yolladı beni ceza olarak. canım hocam sen bana bi savunma şansı verseydin hiç savunmayla uğraşmayıp o denyonun suratına hakiki bir tekme patlatırdım amk (savunmama inanmazdı ki, niye savunma yapmaya çalışayım?) niye derhal şutladın ki beni? --- bir de ilk kız arkadaşımın (o zaman aşk maşk vardı sanki ey allam ya, o kızla diğer gerzomatlardan daha iyi anlaşırdım işte) bana doğum günümde aldığı oyuncank davşanı hala saklarım. geçmişten güzel bir hatıra. bir ara davşanın karnını deşip içindeki minik bilyeleri oyuncak silahımın şarjörüne koymayı düşünmüştüm de sonra vazgeçmiştim. bu da böyle bir anımdır.

bizim arkadaşlar gitmişti ama ben gitmedim bence çokta bişey kaybetmedim sonuçta en azından bir yıl az okudum bence daha güzel

gitmedim ama içimde kaldı ben de anaokulu öğretmeni oldum. şimdi çocuklarla beraber oyun hamurundan pasta yapıyoruz.

gittim ve anaokulunda bi kızın çantasına sıçıp okuldan atılmasına sebep olmuştum

gitmedim eksikliğini de hissetmedim

ben gitmek istiyorum ama gitmemiştim bir gün arkadaşımın anaokuluna girmiştim onu ziyarete, orada bir puzzle vermişlerdi yapmam için asla unutmam :) duygulandım öcxöxl

çocukluğa dair içimde kalan şey .

gitmedim o zamanlarımı mahallede tozun toprağın içinde bisikletimin üzerinde geçirdim çokta mutluydum ne kadar geç başlanırsa o kadar iyi bence çünkü oku oku sonu yok bu işin bırakın da çocuklar sokaklarda oynasın az.

biz anaokulunu küçük kardeşim okula başlayacağı zaman öğrendik...

ben abimin hastalığı yüzünden tain istemiştik ve bi köye gelmiştik ordada anaokulu yoktu 1. sınıfa başladığımdada herkes yemek yemeden önce dua falan okuyolardı bişeyler yapıyodu ben boş boş bakınıyodum bak yine hüzünlendim

bizim zamanımızda bir tek zenginler gidiyordu. fakirler için değişik eğitim vakıfları falan vardı, annenle gidiyordun oraya da. o ne öyle ananı da al gel der gibi hay amk. anaokuluna gitmediğim için hep içimde bi fakirlik var. geçmiyor o duygu. çocukken hissedilen hisler geçmiyor. çocuklarınıza iyi bir hayat verin ya da hiç hayat falan vermeyin. sonra ağlıyorlar büyüyünce falan. hiç gerek yok böyle şeylere.

ben de gitmedim. yaşıtlarım orada oyun hamuruyla oynarken ben okuyup yazıyordum. keşke şimdi de önceki kadar zekam ve hevesim olsa

ben de gitmeyenler grubundayım. 5 yaşındaydım manisa'nın bir köyünde kalıyorduk o zamanlar. annem, babam, 2 abim ve bir ablam tarlaya giderlerdi. benden 2 yaş büyük olan ablam okula giderdi bir küçüğümü de ilçede oturan halamın yanına vermişlerdi. ben evde yalnız kalıyordum bütün gün. bu böyle olmaz deyip babam beni okula götürdü. müdür babamın arkadaşıydı. babam ısrar etti. müdür: siraç bu kız çok küçük, altına yapabilir, kalem tutamaz, sınıfta kalır' dedi. babam: ya ali rıza ne yapayım başka çarem yok sınıfta da kalırsa kalsın sorun değil ama evde tek başına kalamıyor' deyince; müdür ikna oldu. biraz benimle konuştu adımı soyadımı, büyüyünce ne olacağımı, okula gitmek isteyip istemediğimi sordu. net cevaplar verdiğimi görünce hiç ağlamayacağıma dair söz verdirip kaydımı yaptı.(kimliğim olmamasına rağmen kaydımı yaptı). birinci sınıfa kaydoldum 4,5 yaşındayken. okul birleştirilmiş sınıflardan oluşuyordu. 1. 2. 3. sınıflar aynı sınıftaydık 80 kişi falandık. birinci sınıflardan ilk okumayı söken kişi ben oldum. eğitim hayatım 4,5 yaşında imkansızlıktan başladı..

ben anaokuluna gitmem, ben babaokuluna gitmek istiyorum diye baya ağlamışım, o zamandan kazma ve vizyon sahibi bir birey olamayacağım belliymiş

beni anaokuluna götürmüşler ben gitmem diye ağlamışım ama annemin 1. sınıfa vericem dediğinde koşa koşa okula gitmiştim .çocukken de salakmışım ya anaokuluna gitsene ne işin var orda

çok şey kaybettik bence bee. keşke bende o tarz aktiviteler yapabilseymişim güzel olurdu

Fakirdik lan biz ne anaokulu.. Zengin bebeleri gidiyordu anca bizim zamanımızda

kardeşimi götürdüğümde içini görüp bi eksiklik hissetmiştim. yani eğitim hayatımda asla bi sorun yaşamadım ama çok güzel geliyor, içim buruk kalmış. hele ki tüm arkadaşların gitmiş sen gitmemişsin falan...

Anaokuluna herkes gidemezdi direk sokaktan ilkokula başladık

başlığa denk geldim madem yazayım.. sene 2004.. anaokulu yaşımdayım. anasınıfı masraflı tabi bir sayfa ihtiyaç listesi var. hiç fındık olmamış o sene. tabi küçüktüm fındık olmadı seni gönderemiyoruz cümlesini anlayamıyorum. ya koskoca bahçe diyorum içimden belki biyerde büyümüştür fındık diye düşünüyorum. komşumuzun kızı aynı zamanda çocukluk arkadaşım beslenmesini,suluğunu boynuna asıp kuzenleriyle gidiyordu. her sabah uyanıp ona bakardım bazı günler beni görüp hadi sende gelsene çok eğlenceli orası boyama yapıyoruz, çizgi film izliyoruz derdi ben içeri kaçardım kfkdkdkd itiraf ediyorum küçüktüm ama çok kıskanıyordum,aklıma gelince hâlâ hüzünleniyorum

Bizim zamanımızda anaokulu mu vardı. (bkz: Hocamız anamız sınıfımız sokaktı)